حرکت با چراغ خاموش درترویج فمینیسم در برنامه شبکه 4

درحاشیه کلام؛

(مراقـب باشیـم، بعضی هــا دارن چـراغ خامـوش، توی جاده ای کـه از قبـل برنامـه ریـزی کردند، میرند، این می تونه اولین بوق اخطارباشه.

بیدار شویم، چشم های خود را باز کنیـم، کـه اگـه خوب نگاه کنیـم می بینیم کـه در ایـن شب به اصطلاح آروم

و این جاده بـه ظاهر خلـوت چه خبـره! چه رفت وآمدی!)

امّا اصل کلام؛

در برنامه ای که ازشبکه چهارسیما تحت عنوان"اردیبهشت"،هر روز ظهـر از ساعت 12 تـا 13 از این شبکه پخش می شود، به صورت افراطی به مباحث فمینیستی و روشنفکری در حوزه زنان دامن می زند.

مطرح کردن ایـن نوع مطالب در چنین برنـامه ای که اکثر مخاطب آن، باتوجه به ساعت پخش، اغلب خانـم های خانه دار هستند، می تواند آثار منفی ای را در پی داشته باشد.

به عنوان مثـال به برنامه روز شهادت حضرت زهرا(س)، اشاره می کنیم که مجری زن این برنامه در پرسشی از میـهمان برنامه پرسید: مگر مردها لباس زمان صدراسلام را اکنون بر تن می کنند که ما زنها از چادر آن زمان استفاده کنیم؟

که میهمان برنامه هم نتوانست پاسخی درست و جامع به این سوال بدهد.

این در حالیست کـه مجری این برنامه در مطرح کردن شبهات و جهت دهی مباحث طـرح شـده، در بـرنـــامه به سمت دیـدگاههــای فمینیستـی نـقـش بسزایـی دارد. وی کـه گفته می شود از نزدیکـان زهرا شجاعی رئیس مـرکـز امـور زنـان ریـاست جمهوری، در دولـت قبــل است، گویـا از گـرایشهـای تنــد فمینیستـی نیـز برخـوردار است. 

پخش ایـن چنیـن برنـامـه های زنـده ای، به دلیل عدم مدیریت صحیح در کنترل مباحث مطروحـه، خود می تواند سرآغازی بر دیگر برنامه ها باشد. همچنین باید اضافه کـرد دامن زدن به مبـاحث روشنفکـری و شبهـه زا، بدون پاسخی روشن وصحیـح به این شبهات، در این شبکه به ویژه از سال گذشته با تغییر مدیرت این شبکه افزایش یافته است. 

رهبـر معظم انقـلاب در دیـدار مسئولان صداوسیمـا در آذرمـاه 83 بـا تأکید به این مطلب که:

بـرنامه‏ی دینـی بایـد نسبت به دین شبهه‏زُدا بـاشد، نـه شبهه‏زا،

چنین فرموداند: مـن گاهی بعضـی از بیانـات دینـی را از تلویزیـون یا از رادیو گـوش مـی‏کنـم و می‏بینــم شبـهه ایجــاد مـی‏کنـد! حدیـث سستــی، حـرف نـامعقولــی، مطلبـی کــه در جمع مثـلاً بیست نفـری یا پنجـاه نفره‏ی یک عده مـؤمـنِ مخلص، گفتـنش خوب است و ایـمـان آنهـا را زیـاد می‏کند، در سطح میلیــونـی مـردم بـه زبـان آوردن، جــز این ‏کـه ایمــان عـده‏ای را سست و در ذهنشان تردید ایجاد کند، هیـچ فایـده‏ی دیگری نــدارد. از این چیـزها بایـد پرهیـز کـرد. بیـان دینـی و تبییــن دینی بـایــد شبهـه‏زدا، روشن، قــوی، هنـرمندانـه و متنـوع باشد؛ شبهه‏زا و کلیشه‏یی نباشد. بیان دینی باید در همـه‏ی سطوح، صحیح باشد. درست است کـه ما تبییـن دینـی را در سطح نخبگـان، در سطح متـوسط، در سطح پایین و در سطح کودکان داریم، امّـا همـان چیــزی کـه در سطح کودکان است، مطلقاً باید صحیح باشد. شما در کلاس اول به بچه یاد می‏دهیـد دو بـعلاوه‏ی دو، مـی‏شود چهـار؛ وقتـی هـم که بچـه بـه منتهاالیه قله‏ی ریاضیات و دانـش ریاضی مـی‏رسـد، بـاز هــم دو بعلاوه‏ی دو، می‏شود چهار؛ تغییر پیدا نمی‏کند. بنابراین آنچه در زمینه‏ی دین به کودک یا به انسانِ عامی تفهیم می‏کنیـم، مطلقاً نبایـد غلط باشد تا بعد در ارتقاء معـرفت دینـی ببینــد آن حرف، نــادرست بـوده است؛ نـه، بـایـد درست گفـت؛ منتـهـا ساده. بنابراین، حرف دینی در همه‏ی سطوح باید صحیح باشد.