یاس بوی مهـربانـــی  می دهــد          عطــر دوران جـوانــی می دهد

یاس مثل عـــطـر­ ­پاک نیت اسـت          یاس استنشاق معصومیت است 

یاس یک شب راگل ایوان ماست          یاس تنهایک سحرمهمان ماست

بعـد روی صبح پـرپـر می شـود            راهــی شبــهای دیگـر می شود

یاس را آئــینـه هـا رو کـرده انـد          یاس را پیـغـمبـران بو کرده انـد

یاس ها یـــاد آور پــــروانــه انـد         یاس هـــا پـیــغمبران خانــه انــد

یاس خـوش بوی محّمد داغ دیــد         صد فدک زخم از گل این باغ دید

باید از فقـدان گـل خونجوش بـود         در فـراق یاس مشکی پوش بود

حضرت زهـــرا دلش از یاس بود         دانه هـای اشکش از المـاس بود

داغ عــطـر یاس زهــــرا زیر مـاه        می جکانید اشک حیـدر رابه چاه

اشـک می ریـزد علـی ماننــد رود        بــر تـن زهــــرا گـل یاس کبـــود